Verbluffend perspectief

Ongemerkt verandert het landschap
Bergen zijn geen bergen meer

Het lijkt hier vlak

Onwetend dat ik op de toppen leef
De hemel is nog nooit zo dichtbij geweest

Dan is daar een dal

Het lijkt de bodem
Tot ik aan de rand sta

van weer een klif

Overweldigd door de diepte
Geschokt door het perspectief

Waarom zag ik niet eerder?

Waar deze reis mij al gebracht heeft
Dan had ik kunnen genieten

Van het effect

Van alle kracht die ik in mij draag
En tot uiting komt in ieder gevecht

Bij iedere stap sterk ik aan

Zonder te weten hoever ik ben
Gedreven, en uit gewoonte

klim ik hoger en verder

Nu, gedwongen houd ik stil
Mijn adem stokt

Daar! Ver onder mij

nóg een waterval!
Die zich krachtig de zee in stort

Mijn dal van nu was ooit een piek!

Ik leef al op de toppen
Of is er nóg meer?

Wat is de potentie?

Wat jaag ik zo meedogenloos na?
De maan, de sterren, een utopie?

Wanneer rust ik?

Wanneer geniet ik?
En leef ik in het nu?

Het is de hoogste tijd

Marga Kessenich