Onvolmaaktheid
In zijn streven naar perfectie
Gaat alle schoonheid verloren
Uren zwoegt Ben
Omdat hij volmaaktheid niet ziet
Verscholen achter zelfverwijt
‘Prutser’, scheldt hij
Voor hem, zijn levenswerk, verpest
Door het zwart wat wit moet zijn
De kleur klopt niet
Het verandert teveel de toon
Van het gehele schilderij
De fik erin
Verdwenen is het resultaat
Droevig geeft hij zich gewonnen
De bron droogt op
Inspiratie verdwijnt langzaam
In de afvoerput van censuur
De tijd staat stil
Druilerige dagen volgen
Weken gaan in leegte voorbij
Stilte wordt rust
Een wens komt boven drijven om
imperfectie te aanvaarden
Schoppend, scheldend
Zal hij zichzelf overwinnen
Om het werkelijk te kunnen
Marga Kessenich