Onvolmaaktheid

In zijn streven naar perfectie
Gaat alle schoonheid verloren

Uren zwoegt Ben

Omdat hij volmaaktheid niet ziet
Verscholen achter zelfverwijt

‘Prutser’, scheldt hij

Voor hem, zijn levenswerk, verpest
Door het zwart wat wit moet zijn

De kleur klopt niet

Het verandert teveel de toon
Van het gehele schilderij

De fik erin

Verdwenen is het resultaat
Droevig geeft hij zich gewonnen

De bron droogt op

Inspiratie verdwijnt langzaam
In de afvoerput van censuur

De tijd staat stil

Druilerige dagen volgen
Weken gaan in leegte voorbij

Stilte wordt rust

Een wens komt boven drijven om
imperfectie te aanvaarden

Schoppend, scheldend

Zal hij zichzelf overwinnen
Om het werkelijk te kunnen

Marga Kessenich