Nieuwe zon
Nog zwaar en nat glinstert de treurwilg
In de net verschenen zon
Het water brandt op zijn bladeren
Maar hij geniet van de warmte
En van de groeispurt die altijd volgt
Na de regen in een nieuw begin
De voeding dringt langzaam door
In zijn ondergrondse wortelstelsel
Hij schud zijn takken in een frisse wind
En laat al het gewicht weer gaan
Marga Kessenich
Heel mooi om te lezen!
Dat van de frisse wind en het gewicht achterlaten spreekt mij aan.
Ik zie hoe het symbolisch ook in een mensenleven zo kan gaan.
Groetjes,
Jeroen